Το Γεφύρι του Ανθοχωρίου

Η ΠΕΤΡΟΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΧΩΡΙΟΥ

”Σαρανταπέντε μάστοροι

κι εξήντα μαθητάδες

γιοφύρι ν’ εστεριώνανε…”

Σε απόσταση 2 χλμ από το Ανθοχώρι, στον ποταμό Πραμόριτσα, παραπόταμο του Αλιάκμονα, υπάρχει το γεφύρι της Πραμόρτσας ή Τσακνοχωρίου. Πρόκειται για ένα τετράτοξο πετρόκτιστο γεφύρι. Έχει ύψος 9.10 μ. , 49 μ. μήκος και πλάτος 2.7 μ. Αποτελείται από 4 τόξα, εκ των οποίων το μεγαλύτερο έχει ύψος 9 μέτρα και άνοιγμα 15.

Ποιος ήταν ο κάλφας του γεφυριού είναι άγνωστο. Η παράδοση μνημονεύει πως το χτίσιμο του γεφυριού το χρηματοδότησε ένας μεγάλος τσέλιγκας για να περνούν τα κοπάδια του την άνοιξη , για τις θερινές βοσκές πάνω στα βουνά του Βοΐου και το φθινόπωρο για το ξεχειμώνιασμα των κοπαδιών.

Μια άλλη εκδοχή της παράδοσης είναι πως εκεί στο ποτάμι πνίγηκε η μοναχοκόρη του τσέλιγκα στην προσπάθεια της να περάσει απέναντι. Ο πνιγμός λέγεται ότι συνέβη εξαιτίας της πλεονεξίας του τσέλιγκα, γι’ αυτό και ο ίδιος αποφάσισε να διαθέσει πολλά χρήματα και να χτίσει εκεί ένα γεφύρι. Σύμφωνα με μαρτυρίες των πιο παλιών κατοίκων της Δοβρούνιστας( Κληματάκι) το γεφύρι υπήρχε πριν το 1770. Το γεφύρι του Ανθοχωρίου είναι το μεγαλύτερο του Βοΐου και συνέδεε εμπορικά τα Γρεβενά με το Τσοτύλι.

Το γεφύρι συνδέει τις δύο όχθες της Πραμόριτσας. Παρόλες τις φθορές που υπέστη με την πάροδο των χρόνων καταφέρνει να μας εντυπωσιάζει με την περίτεχνη κατασκευή του, με την κομψότητα του και μας συγκινεί που χτίστηκε για να σώσει τον άνθρωπο από την ορμή του υγρού στοιχείου από τότε μέχρι και τις μέρες μας.

Το γεφύρι έχει μια μεγάλη καμάρα, τρεις άλλες μικρότερες και ακόμη μία πιο μικρή με σκοπό την αποσυμφόρηση του νερού κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών που το ποτάμι έχει πολύ μεγάλη ορμή. Απλές πέτρες έσωσαν το ποτάμι. Είναι αυτό που λέμε δηλαδή ότι ο ανθρώπινος μόχθος βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση.

Από το μήκος και το πλάτος του γεφυριού καταλαβαίνουμε ότι προοριζόταν για μικρά βάρη. Τα γεφύρια σαν κτίσματα δεν θέτουν όρια στο χώρο. Ο ρόλος τους είναι παθητικός και όχι ενεργητικός. Τα γεφύρια ενεργούν όμως θετικά σε οτιδήποτε περνάει από πάνω τους γιατί έχουν κάτι το θριαμβευτικό στο περασμά τους.

Κάτω από το γεφύρι περνάει το νερό με μεγάλη μανία και με τελετουργική μεγαλοπρέπεια. Από το γεφύρι του Ανθοχωρίου πέρασαν πολλές γενιές. Με το πέρασμα των χρόνων το αξιοθαύμαστο γεφύρι είχε διαβρωθεί σε πολλά σημεία και ελλόχευε ο κίνδυνος κάποιες από τις καμάρες του να καταρρεύσουν.

Έτσι επί προεδρίας του Δημητρίου Θεοδ. Δολαπτσόπουλο κρίθηκε ”διατηρητέο μνημείο” και έγινε η σχετική συντήρηση και έτσι σώθηκε το γεφύρι.
Η κατασκευή τέτοιων γεφυριών σαν και αυτό ήταν αρκετά δύσκολη και απαιτούσε ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και μαστοριά, τεχνικές γνώσεις και πολλά μυστικά υλικών.

Γενικά τα γεφύρια στέκουν αγέρωχα και περήφανα θυμίζοντάς μας το ένδοξο παρελθόν. Χρειάζονται προστασία γιατί μας φέρνουν στο νου μια αισθητική και ένα ήθος. Έχουμε χρέος να τα περισώσουμε.

Και το γεφύρι του Ανθοχωρίου αποτελεί ένα κομμάτι από την ιστορία και παράδοση του τόπου μας.