Αντικρίζοντας τον λευκό σταυρό έμβλημα της Σιάτιστας, περιμένω σε κάθε στροφή να αποκαλυφθεί το αντικείμενο του πόθου μου. Από μικρό παιδί, όταν το λεωφορείο σταματούσε στην «Μπάρα» άνοιγα τα μάτια μου διάπλατα και με μοναδικό καρδιοχτύπι-όπως και τώρα φώναζα: Το ΒΟΙΟ!
Γράφει ο Βασίλης Παπαδημούλης
Ο χρόνος σ΄ αυτή την γωνία της Ελλάδος έχει σταματήσει και μια γλυκιά νοσταλγία σε ταξιδεύει στον τόπο των πετρόκτιστων σπιτιών, εκκλησιών και σχολείων, του γαλάζιου ουρανού, των δασών της καστανιάς, του άγριου και σκληρού τοπίου.
Το Βόιο είναι περικυκλωμένο από βουνά και μπλεγμένο στον τεράστιο κίνδυνο της ερήμωσης. Τα χωρία του γαντζωμένα σε βουνοπλαγιές, πέτρινα και λιτά αλλά δυστυχώς μετράς στα δάκτυλα τους ανθρώπους και τα ανοικτά παραθυρόφυλλα. Αλλά μόλις φθάσεις στο Βόιο θα αναπνεύσεις και θα αναζωογονηθείς.
Στο Βόιο θα ηρεμήσεις θα γαληνεύσεις και θα ζήσεις όλες τις εποχές του χρόνου. Στην αλλαγή του καιρού παίρνουν μέρος όλες οι αισθήσεις. Όταν σταματάει το τζιτζίκι το τραγούδι του, τα δένδρα θροΐζουν και ο ουρανός γεμίζει μαύρα σύννεφα. Το ψιλόβροχο πέφτει βάλσαμο. Η μυρωδιά της βρεγμένης γης, ένα δώρο της φύσης όλο πιο δυσεύρετο. Η μελαγχολική μελωδία του φθινοπώρου σιγοντάρει την αρμονία της φύσης που μέσα στην μουντάδα της σε ξετρελάνει με απίθανους χρωματισμούς. Χάνεται εκείνο το ζωηρό πράσινο χρώμα και σχηματίζονται ανάμεσα διάφορα σχέδια με κίτρινες, καφέ και βαθυκόκκινες αποχρώσεις. Νομίζεις πως καθημερινά, ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει τα χρώματα των δένδρων, ενώ οι χώροι από τα κίτρινα φύλλα χορεύουν ανάλογα με τις διαθέσεις του αέρα στις άκρες των δρόμων.
Ο χειμώνας σκληρός και ρεαλιστής βγάζει στην φόρα όλα τα εσκαμμένα αθέλητα. Ο χειμώνας εδώ κρατάει έξι μήνες. Είναι η πιο μελαγχολική και η πιο ποιητική εποχή. Η εποχή του κρύου, των κομμένων ανασών και του τζακιού. Η θαλπωρή του τζακιού και η μυρωδιά του καμένου ξύλου φέρνει αναμνήσεις από μια ατμόσφαιρα με γεύση πορτοκαλιού, κανέλας, κάστανου και ψητής πατάτας. Μια πολύχρωμη εποχή, άλλοτε ασημένια από τους βρεγμένους δρόμους και τα γκρίζα σύννεφα, άλλοτε πορτοκαλί από τα φώτα το βράδυ και άλλοτε κάτασπρη από το χιόνι. Η φύση τον Χειμώνα έχει μια ηρεμία, μια γαλήνη και περιμένει το σύνθημα της Άνοιξης.
Την Άνοιξη το τρελό πανηγύρι της φύσης σε παρασέρνει στο ρυθμό του και νιώθεις την καρδιά σου να αλαφραίνει, την ζωή να ανοίγεται μπροστά σου γεμάτη υποσχέσεις και ελπίδα, Την άνοιξη όλα είναι όμορφα. Το διαλαλούν τα χελιδόνια και τα πρώτα μπουμπούκια στους αγρούς. Ο ερχομός της αλλάζει το σκηνικό καθώς όλα είναι πιο φωτεινά και μεταμορφωμένα.
Ήλιος, ζέστη φεγγαρόλουστα βράδια. Στο καλοκαίρι δεν ταιριάζουν οι περιττές λέξεις και τα ανούσια επίθετα. Το καλοκαίρι θέλει να το γευτείς, να γίνεις πιο ευθύς πιο απελευθερωμένος και να χάνεσαι στην δύνη του. Εκεί κρύβεται και η μαγεία του.
Το καλοκαίρι στο Βόιο είναι κοινωνικό γεγονός. Είναι το αντάμωμα των ξενιτεμένων. Είναι η ανάσα στα ξεχασμένα χωρία του. Είναι πανηγύρια και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Είναι οι γεμάτες γειτονίες, τα ανοιχτά σπίτια και οι φωνές των παιδιών. Είναι ο ήχος του κλαρίνου που διαπερνά την σιωπή των βουνών. Όσοι λοιπόν δεν έχετε γνωρίσει το Βόιο είστε χαμένοι γιατί εκτός από την ζεστή φιλοξενία και το χαμόγελο των απλοϊκών ανθρώπων του, θα αποκτήσετε και βαθιά γνώση για την φύση και τα βουνά του.
Καλή αντάμωση στο Βόιο…
Φωτογραφίες: Θανάσης Γαύρος
Πηγή: myvoio.com